Coñecido como didgeridoo pola cultura occidental, é un ancestral instrumento de vento utilizado polos aborixes australianos. A súa antigüidade estímase nuns 40.000 anos.

     Faise soar coa vibración dos beizos, producíndoa mediante a expulsión continuada de ar. Dito exercicio coñécese como respiración circular, requirindo práctica e concentración.

O son que produce agrávase canto máis longo é o instrumento. Dependendo da súa construción e a maneira de tocalo produce unha vibración diferente, crese que dita vibración interactúa estimulando os chakras, que segundo algunhas culturas asiáticas, son os centros de enerxía situados no corpo humano. Estimulando estes chakras podemos abrir a mente a outras realidades ou ao noso propio subconsciente.

     Este misterioso anel foi descuberto durante a nosa exploración á cidade perdida de Kalapa. Atopámolo entre os restos dun esqueleto vestido con uniforme do exército alemán da Segunda Guerra Mundial. Polo aspecto presentado deducimos que o seu falecemento se debeu ao ataque dalgún animal (podería tratarse dos Ek Balam). Un estudo realizado ensínanos que o anel era concedido a aqueles iniciados nas crenzas de natureza esotérica que caracterizaban a alta cúpula das SS, e que se traducían en rituais máxico-pagáns practicados durante os solsticios ou equinoccios. A proba indica que a expedición ao Tíbet dirixida entre 1938 e 1939 por Ernst Schäfer, acompañado por cinco sabios e vinte membros das SS, tivo éxito, ou polo menos un dos seus membros conseguiu encontrar a cidade. Dita procura non só estaba dirixida á súa localización, se non a recoller probas da existencia dunha raza pre-humana e, en caso de existir restos de dita civilización, estabelecer vínculos sociais.

     En lingua maia significa Xaguar negro. Supomos que a cidade co mesmo nome fai referencia a estas asombrosas criaturas que noutro tempo puideron encontrarse en rexións suramericanas. O seu tamaño é cinco veces superior ao dun xaguar común, o seu peso estimado oscila entre os 350 e 450 quilogramos.

     É o nome que recibe a lendaria cidade perdida no Himalaia, coñecida por diferentes culturas con nomes como Shambala ou Shangri-la.

     As lendas falan dela como un paraíso perdido, un lugar de paz e sabedoría. A realidade coa que nos encontramos durante a nosa expedición foi moi diferente, o lugar estaba despoboado e abandonado á súa sorte, supomos que desde hai moito tempo. Como único vestixio daquel mundo perdido perduraban as xigantescas panteras negras (Ek Balam) que custodiaban aínda a cidade.

     Entendemos agora a razón de que O Cartógrafo elixise o lugar para esconder o Bastón de Mando. Pregúntome se este tivo algo que ver coa desaparición dos habitantes, ou coa viaxe de Ernst Schäfer.

     A historia de tan misterioso obxecto remóntase aos propios inicios da civilización. Existe unha tradición esotérica que fala de como un grupo de cabaleiros, entre os que se contaría o propio Perceval, cabaleiro da corte do Rei Artus, viaxarían até o Novo Mundo, anos antes que o propio Colón, co obxectivo de pór baixo protección varios obxectos de gran poder; entre eles estarían o Santo Graal e o Bastón de mando.
     A partir daquela exploradores, místicos, homes de ciencia e mesmo dotacións militares embárcanse na procura de tan prezados tesouros. Desde 1920 a 1940 varias expedicións inglesas, indias, alemás, xaponesas e francesas parten en busca do Bastón, do que pensan posúe propiedades mesiánicas. Entre elas as SS de Adolf Hitler, asesoradas por videntes e astrólogos da organización Ahnenerbe enviaron a expedición de Ernst Schäfer, que como todas as demais fracasou no seu intento. Porén, e como puidemos comprobar, algúns dos seus membros conseguiron chegar até a cidade de Kalapa, aínda que descoñecemos se algún regresou coa información. Agora sabemos que a procura non estaba destinada a encontrar o Bastón, pois todas as pistas sobre este sinalaban cara a Suramérica, se non a contactar con certas persoas que coñecían a súa localización.

     Contra todo prognóstico, un home conseguiu tal fazaña, o seu nome era Orfelio Ulises, e permaneceu durante oito anos no Tíbet até que un monxe lle revelou o segredo. O Bastón de Mando estaba oculto en Uritorco de Capilla del Monte (Córdoba, Arxentina).

     A historia a partir deste momento divídese en dúas versións, unha delas fálanos de que Orfelio entrega o Bastón a un erudito profesor universitario para o seu estudo e que desde aquela estivo en posesión da súa familia, a outra, porén, é coñecida só polos membros da Irmandade de Avalon, dinos que O Cartógrafo recupera o Bastón e entrega ao profesor dúas copias falsas para manter o orixinal en segredo.

     Décadas máis tarde é encontrado no templo de Kalapa pola expedición da Irmandade de Avalon, dirixida por Gabriel, que dalgún modo consegue espertar o seu aletargado poder, desencadeando así a terríbel cadea de acontecementos que levaron á aparición de Duncan. Cabe destacar a peculiar característica de que o Bastón puidese cambiar de forma co paso do tempo, sen comprender aínda a que se debe dito fenómeno.

     A arcaica palabra inglesa "Aval", mazá, é quen dá nome a Avalon, a illa das mazás. Non podemos se non marabillarnos polo complexo simbolismo relacionado con este froito. Como exemplos, a estreita relación cos cultos femininos máis antigos e un dos símbolos de Afrodita, deusa grega do amor e a beleza, que recibiu de mans de Paris unha mazá de ouro como premio á súa fermosura. Curiosamente dentro do cristianismo esta asociación é referida ao coñecemento, máis alá do ben ou do mal, que confiren as mazás da Árbore da Sabedoría. A lenda di que as pebidas douradas que podemos encontrar dentro destas mazás forman unha estrela de cinco puntas, de alí o mítico pentagrama máxico. Recordemos tamén que na tradición grega se conta que Heracles (Hércules na romana) roubou do xardín das Hespérides as mazás douradas que outorgaban a inmortalidade, crenza tamén sostida pola tradición celta. Resólvese pois desta maneira que existen dúas árbores, a da Sabedoría, que outorga coñecemento, e a da Inmortalidade, que dá a vida eterna; menciónase tamén unha terceira árbore sen que se coñeza propiedade especial algunha.

     Sucedeu hai moitos anos que unha noite de inverno a señora Sexton e o seu gato, o vello Tim, esperaban a chegada do marido, adormecidos ambos xunto á cheminea. A espera alargouse até ben avanzada a noite, e a señora Sexton comezara a preocuparse había un anaco cando de pronto o seu marido apareceu pola porta. Pálido como un cirio de defuntos e coa mirada perdida no seu propio interior.
¿Que sucede, querido? Que é ese temor que reflicte o voso rostro? -preguntou a muller.
-Algo incríbel, mais sei que se volo conto pensaredes que me volvín louco -respondeu o home deixándose caer sobre unha cadeira.
-Es un home bo e sensato, xamais pensaría que mentides, vos prego que me contedes o acontecido ?suplicoulle daquela a señora Sexton.
O señor Sexton accedeu entón e isto foi o que contou:
-Dirixíame cara á casa polo camiño do bosque cando unha espesa néboa comezou a envolverme, para cando quixen darme de conta abandonara o camiño e atopábame perdido e desorientado, temendo que a noite se me botase enriba. Vaguei desesperado por aquela inhóspita foresta, asustado a cada paso da inminente escuridade que, con inquietante calma, se apoderaba do lugar, até que divisei un leve resplandor ao lonxe e decidín achegarme pensando en atopar refuxio. Mais ao avanzar uns metros a misteriosa luz desvaneceuse, decidín pois subirme a un robusto carballo e tratar de atopala de novo.
Desde o alto da miña posición escoitei o que parecían uns cánticos así que, trepando por unha póla, asomeime ao outro lado da árbore e contemplei un espectáculo imposíbel.
Nun claro do bosque estábase celebrando un funeral, fronte a unha igrexa alcancei a ver un pequeno ataúde cuberto cun pano de veludo negro e sobre este unha minúscula coroa dourada. Mais quen portaban a funesta caixa... Ai! Xamais me crerás se cho digo!
-No te deteñas agora. Continúa o relato -dixo a muller-. Mira, mesmo o vello Tim está intrigado.
Así era, o gato levantara a cabeza e observaba ao home con suma atención.
-Non penses que estou louco se che digo que quen portaban o ataúde eran gatos. Xúrocho! Nove gatos negros que avanzaban en procesión cara a onde me encontraba, e cada tres pasos berraban todos á unha "miau!" De forma queixosa.
-Miau -dixo o vello Tim como convidando a que continuase o relato.
-Así, ollábanme como el! -dixo o señor Sexton sinalando o gato-. Con eses mesmos ollos verdes brillando na escuridade.
-Non te preocupes por Tim e continúa coo que sucedeu daquela -dixo a muller.
-Si, camiñaron até o vello carballo onde me ocultaba, e aquel que avanzaba fronte á comitiva alzou a vista e dirixiuse a min. Entón con voz estridente faloume. Podes crercho?! Non penses que estou louco! Faloume!
O vello Tim abriu moito os ollos, desconcertado ante o que o home dicía e o matrimonio asustouse ao ver a actitude nerviosa do gato.
-Miau -dixo entón o felino.
-Continúa, O que che dixo? -apremou a súa muller.
-Díxome: "dille a Tim Toldrum que Irusan morreu". Mais non podo dicirllo porque non sei quen é Tim Toldrum.
-Mira a Tim! -berrou a muller asustada. E non era para menos pois o gato se inchaba ben claramente cravando a súa mirada no matrimonio. Finalmente berrou:
-Como?! O vello Irusan morreu?! Entón eu son o Rei dos Gatos!
E correu cheminea arriba e nunca máis o voltaron a ver.