 |
|
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |

A historia de tan misterioso obxecto remóntase aos propios
inicios da civilización. Existe unha tradición esotérica que fala de como un grupo de cabaleiros,
entre os que se contaría o propio Perceval, cabaleiro da corte do Rei Artus, viaxarían até
o Novo Mundo, anos antes que o propio Colón, co obxectivo de pór baixo protección varios
obxectos de gran poder; entre eles estarían o Santo Graal e o Bastón de mando.
A partir daquela exploradores, místicos, homes de ciencia e mesmo dotacións militares
embárcanse na procura de tan prezados tesouros. Desde 1920 a 1940 varias expedicións inglesas, indias, alemás, xaponesas
e francesas parten en busca do Bastón, do que pensan posúe propiedades mesiánicas. Entre elas
as SS de Adolf Hitler, asesoradas por videntes e astrólogos da organización Ahnenerbe enviaron a expedición
de Ernst Schäfer, que como todas as demais fracasou no seu intento. Porén, e como puidemos comprobar, algúns
dos seus membros conseguiron chegar até a cidade de Kalapa, aínda que descoñecemos se algún regresou
coa información. Agora sabemos que a procura non estaba destinada a encontrar o Bastón, pois todas as pistas sobre
este sinalaban cara a Suramérica, se non a contactar con certas persoas que coñecían a súa
localización.
Contra todo prognóstico, un home conseguiu tal fazaña, o seu nome era Orfelio Ulises, e
permaneceu durante oito anos no Tíbet até que un monxe lle revelou o segredo. O Bastón de Mando estaba
oculto en Uritorco de Capilla del Monte (Córdoba, Arxentina).
A historia a partir deste momento divídese en dúas
versións, unha delas fálanos de que Orfelio entrega o Bastón a un erudito profesor universitario para o seu
estudo e que desde aquela estivo en posesión da súa familia, a outra, porén, é coñecida só
polos membros da Irmandade de Avalon, dinos que O Cartógrafo recupera o Bastón e entrega ao profesor dúas copias
falsas para manter o orixinal en segredo.
Décadas máis tarde é encontrado no templo de Kalapa pola expedición
da Irmandade de Avalon, dirixida por Gabriel, que dalgún modo consegue espertar o seu aletargado poder, desencadeando así a
terríbel cadea de acontecementos que levaron á aparición de Duncan. Cabe destacar a peculiar característica
de que o Bastón puidese cambiar de forma co paso do tempo, sen comprender aínda a que se debe dito fenómeno. |
 |
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |

A arcaica palabra inglesa "Aval", mazá, é quen dá nome a Avalon, a illa das
mazás. Non podemos se non marabillarnos polo complexo simbolismo relacionado con este froito. Como exemplos, a estreita relación
cos cultos femininos máis antigos e un dos símbolos de Afrodita, deusa grega do amor e a beleza, que recibiu de mans de Paris
unha mazá de ouro como premio á súa fermosura. Curiosamente dentro do cristianismo esta asociación é referida ao
coñecemento, máis alá do ben ou do mal, que confiren as mazás da Árbore da Sabedoría. A lenda di que
as pebidas douradas que podemos encontrar dentro destas mazás forman unha estrela de cinco puntas, de alí o mítico
pentagrama máxico. Recordemos tamén que na tradición grega se conta que Heracles (Hércules na romana) roubou do
xardín das Hespérides as mazás douradas que outorgaban a inmortalidade, crenza tamén sostida pola tradición
celta. Resólvese pois desta maneira que existen dúas árbores, a da Sabedoría, que outorga coñecemento, e a
da Inmortalidade, que dá a vida eterna; menciónase tamén unha terceira árbore sen que se coñeza propiedade
especial algunha. |
 |
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |

Sucedeu hai moitos anos que unha noite de inverno a señora Sexton e o seu gato, o vello Tim,
esperaban a chegada do marido, adormecidos ambos xunto á cheminea. A espera alargouse até ben avanzada a noite, e a señora
Sexton comezara a preocuparse había un anaco cando de pronto o seu marido apareceu pola porta. Pálido como un cirio de defuntos e
coa mirada perdida no seu propio interior.
¿Que sucede, querido? Que é ese temor que reflicte o voso rostro? -preguntou a muller.
-Algo incríbel, mais sei que se volo conto pensaredes que me volvín louco -respondeu o home deixándose caer sobre unha
cadeira.
-Es un home bo e sensato, xamais pensaría que mentides, vos prego que me contedes o acontecido ?suplicoulle daquela a señora Sexton.
O señor Sexton accedeu entón e isto foi o que contou:
-Dirixíame cara á casa polo camiño do bosque cando unha espesa néboa comezou a envolverme, para cando quixen darme de
conta abandonara o camiño e atopábame perdido e desorientado, temendo que a noite se me botase enriba. Vaguei desesperado por aquela
inhóspita foresta, asustado a cada paso da inminente escuridade que, con inquietante calma, se apoderaba do lugar, até que divisei un
leve resplandor ao lonxe e decidín achegarme pensando en atopar refuxio. Mais ao avanzar uns metros a misteriosa luz desvaneceuse, decidín
pois subirme a un robusto carballo e tratar de atopala de novo.
Desde o alto da miña posición escoitei o que parecían uns cánticos así que, trepando por unha póla, asomeime ao
outro lado da árbore e contemplei un espectáculo imposíbel.
Nun claro do bosque estábase celebrando un funeral, fronte a unha igrexa alcancei a ver un pequeno ataúde cuberto cun pano de veludo negro
e sobre este unha minúscula coroa dourada. Mais quen portaban a funesta caixa... Ai! Xamais me crerás se cho digo!
-No te deteñas agora. Continúa o relato -dixo a muller-. Mira, mesmo o vello Tim está intrigado.
Así era, o gato levantara a cabeza e observaba ao home con suma atención.
-Non penses que estou louco se che digo que quen portaban o ataúde eran gatos. Xúrocho! Nove gatos negros que avanzaban en procesión
cara a onde me encontraba, e cada tres pasos berraban todos á unha "miau!" De forma queixosa.
-Miau -dixo o vello Tim como convidando a que continuase o relato.
-Así, ollábanme como el! -dixo o señor Sexton sinalando o gato-. Con eses mesmos ollos verdes brillando na escuridade.
-Non te preocupes por Tim e continúa coo que sucedeu daquela -dixo a muller.
-Si, camiñaron até o vello carballo onde me ocultaba, e aquel que avanzaba fronte á comitiva alzou a vista e dirixiuse a min.
Entón con voz estridente faloume. Podes crercho?! Non penses que estou louco! Faloume!
O vello Tim abriu moito os ollos, desconcertado ante o que o home dicía e o matrimonio asustouse ao ver a actitude nerviosa do gato.
-Miau -dixo entón o felino.
-Continúa, O que che dixo? -apremou a súa muller.
-Díxome: "dille a Tim Toldrum que Irusan morreu". Mais non podo dicirllo porque non sei quen é Tim Toldrum.
-Mira a Tim! -berrou a muller asustada. E non era para menos pois o gato se inchaba ben claramente cravando a súa mirada no matrimonio. Finalmente
berrou:
-Como?! O vello Irusan morreu?! Entón eu son o Rei dos Gatos!
E correu cheminea arriba e nunca máis o voltaron a ver. |
 |
|
 |
 |
 |
 |
 |
|
 |
|
|
|
 |
|
 |